วันแม่ปีนี้ คุณพาแม่ไปเที่ยวแล้วหรือยัง ?

     โอ้... ต้องขอสารภาพตามตรงว่า "ยัง" เพราะ อยากไปแต่เวลาน้อย
งานมาก งานยุ่งเหลือเกิน
     นี่ก็ สี่ทุ่้มของวันที่ 11 ที่พวกเราทุกคนในบ้าน ทำงานจนลืม...ว่าวัน
พรุ่งนี้คือวันอะไร เมื่อความเงียบมาเยือน............ความยุ่งเหยิงในชีวิต
ประจำวันเริ่มผ่านพ้น....ความเหงาก็เริ่มเข้ามาแทรก
     เป็นช่วงเวลาอันน้อยนิดที่ได้ว่างเว้นจากงานหนักมานับแรมเดือน
เรากินนอนอยู่กับงาน ยุ่งเหยิงกับชีวิต หนักหนาสาหัสกับการต่อสู้
ให้ผ่านพ้นแต่ละวัน เมื่อความเหงามาเยือน ... เรามึนตื้อแต่ก็รู้สึกโปร่ง
โล่งในเวลาเดียวกันที่ได้หายใจบ้าง ถึงแม้จะยังมีงานหนักรออยู่อีก
มากมาย ยกมือตัวเองขึ้นมองอย่างอ่อนล้า รู้สึกปวกแปลบที่ข้อมือขึ้นมา
กระทันหัน ... พลันทำให้นึกถึง "แม่" โอ้.... นึกขึ้นมาได้ว่าแม่มีข้อมือ
ที่ปวดบวมอยู่เสมอจากการทำงานหนัก และนี่... พรุ่งนี้... วันแม่แล้ว
...นี่เรานั่งทำอะไร นึกถึงท่านบ้างไหมในวันอันสำคัญนี้....

    เสียงสตาร์ทรถดังกระหึ่ม แม้ว่าจะใกล้เที่ยงคืนแล้ว พวกเราครอบ
ครัวเล็กๆ เก็บข้าวของใส่กระเป๋า หอบงานที่ค้างคาโยนใส่ท้ายรถ
ขับออกจากบ้านด้วยความเร่งรีบ